de plek in het midden van de stoel is verder versleten. het grijze velour voelt zacht als ik er met mijn hand overheen glijd. als ze vraagt hoe het is kijk ik naar de uitgevaagde letters op het whiteboard.
want goed past niet meer bij me. en prima staat me nog wel maar ook zij is soms te veel gevraagd. dan blijft er weinig over om te verhullen en wil de angst niet meer overwaaien.
The overthinking 