– Josephine
Elevate me.
I hear the murmering, the sound of shoes on the tiled floor of the station. The pace too slow and the stairs too crowded. My head on muted and my body intoxicated. Dragging myself back to where I came from. Travelling back and forth and from house to home. Where can I lay down? Where is the silence that my heart recognizes?
I see the fog laid out as a blanket over the fields that move past me, and I am jealous, these strangers around me leave me cold.
I’ve had a life before you and it wasn’t easy. I’ve survived a life before you.
I have lost many things in that time; love, strength, hope, friends and myself. I was not who I wanted to be. I was a clamshell, shut close around the edges. I did not speak to my family, my friends, my loved ones. I just moved around and stared but didn’t look. Life was a blur, life was messy. Whenever I wanted to tell something, whenever I wanted to make something clear, I started a fight. I wanted people to notice that something was wrong, but instead I got into a fight which resulted in me being closer than ever. I was a clamshell, alone with all my feelings and emotions which I couldn’t carry on my own.
zijn niet te remmen
tot we stilvallen
hoe meer regels de
meer we breken
onverantwoordelijke
teringleijers
willen altijd
meer volwassen zijn
maar de toekomst
vinden we eng
waar willen we heen
wat gaan we bereiken
op zoek naar onszelf
en dus maar met
de menigte mee
It has always been a fight full of misunderstandings, I always picked the shortest straw. For years I have been asking myself what the purpose was, why should I keep trying. I choose myself and let go, I would not put myself in this position any longer, I didn’t have to defend myself for the life that I lived.
I don’t think you can understand what this all means to me. To belong, to fit in place with all the misfits. It is starting to get to me that this is real, that nobody really pretends. They are who they want to be and let me be me.
The rain outside calmed the chaos that shook my soul
alle deuren zijn
gesloten en de gang
is verder leeg
het zonlicht glimt
op de vloer van deze
uitgestrekte gang
en vormt een
zee van rust
er is stilte
ik hoor geluid maar
het is stilte
want de woorden zijn
geen zinnen
ik zit hier
ik wacht en
ik sta aan je zijde
geef mij meer
tijd ik heb geen
besef van vrijheid
laat mij eens
los want we
willen los
gaan
laten we de
regels breken
laten we zien
zoals we
nooit keken
laat ons
liggen tussen
de bomen geef
ons ruimte voor
onze dromen
neem mij mee
bij de hand
ik ben
bijdehand
we zijn uit
huis gevlucht
mee met de
wolken aan
de blauwe lucht
neem ons mee
naar het begin
waar ik begon
neem ons mee
tot ik weer
zicht heb op
de horizon
laat ons verder
zien het is
een ware strijd
laat ons dromen
over een
betere realiteit
