Author: Josephine

en voor nu laat ik los. ik droeg je bij me in de twijfels, soms tot laat in de nacht. maar nu ben ik ze kwijtgeraakt, weet ik waar ik sta. waar ik voor mezelf kies. want wachten tot jij voor mij koos leverde niets op. ik hoopte je te herkennen bij de metro halte, bleef zitten tot de eindhalte. liet mijzelf zachtjes heen en weer wiegen door de wagon. mijn hoofd tegen het koude raam en de buitenwijken die aan me voorbij vlogen.
ik wilde ook voorbij vliegen. ik wilde alles voorbij laten vliegen maar elke keer als ik mijn ogen sloot zag ik weer de plek waar ik veilig was. de muziek van mijn koptelefoon stond zo luid dat ik mezelf niet kon horen denken. want het was niet mijn schuld. het was niet mijn schuld.

en voor nu laat ik los. draag ik de twijfels niet langer bij me. ik reik niet meer, ik zoek niet meer. jouw hand past niet langer in de mijne. mijn voetstappen echoën niet meer. de leegte heeft een gedaante aangenomen. dit is mijn weg en ik wil niet meer afwijken. ik wil niet meer afwijken en ik wil zeker niet terug.

• Ik wil naar je schreeuwen hoeveel pijn het deed toe je weg ging maar ik kan niet degene zijn die terug komt.

de dagen zouden voorbij gaan en wij zouden nooit meer bestaan.
want het was te mooi om waar te zijn, en misschien zelfs dat niet.
de waarheid was niks waard en werden valse beloftes.

de dagen gingen voorbij en we zouden elkaars naam vergeten.
toch bleef ik zoeken, maar als ik achterom keek was er niets.
er was al zo veel gedeeld en er bleef niks meer van ons over.

de dagen waren voorbij gegaan en we gingen niet meer praten.
ik heb niks meer te geven, geen woorden meer om vuil te maken.
we kunnen niet verder zonder weer te breken.

ik slaap nu al zo lang alleen dat de grenzen zijn vervaagd. wat jouw deel was, is nu de ook mijne. normaal had ik niet meer nodig, omdat ik dacht alles al te hebben.

nu strekt het bed niet ver genoeg. lijkt het dekbed te kort, komen mijn gedachtes onder de randen uit, de kussens steunen niet meer op de goede plek, het dons te warm en de dekens te koud.

nu lijk ik mijn draai niet te kunnen vinden, voelen mijn ogen niet zwaar, de zwaartekracht te zacht, het licht onder de deur te fel, lijkt de onrust geen rust te vinden

en dan verlang ik weer om te delen. zodat als de nacht weer komt, ik met haar mee kan.

The colored houses in palma, the sundaymarket, a good flat white, fresh fruits, autumnleaves in the wind, the flat with the pretty balcony, sunrise on a clear day, flowershops and treehouses.

I hold on to these things, the memories of fulfilling moments, and I let them guide me. I keep them close so don’t forget how it feels to be enlightened.

We praatten tot het weer licht werd, ze was prachtig. Het lukt mij niet om mijn gedachten te verzetten en ik blijf verloren in mijn herinneringen. Daar zie ik haar weer en zijn de weken nog niet voorbij. Het lijkt zo helder maar het is zo ver weg – ik reik maar ik voel haar handen niet.

Ik weet niet meer hoe proberen werkt – je moet tot 10 tellen om opnieuw op te starten. Maar ook na tien kan ik nog niet slapen, – blijf ik achter met de woorden. Ik houd vol, maar ik weet niet voor wie.

.. 8, 9, 10.
probeer het later nog een keer.

ik pulkte aan het hoekje van de sticker op het zwarte bureaublad. het was net te koud om een t-shirt te dragen. ik schreef in mijn notities dat ik bang was om naast mijn schoenen te gaan lopen. dat was 113 dagen geleden en ik blijk soms gelijk te hebben. de sticker laat plakresten achter en ik ben buiten mijn schoenen gaan lopen.