Author: Josephine

maar ik ben meer dan mooi. het zomerjurkje wappert als ik in het licht van de straatlantaarns naar huis fiets. ik ben meer – soms misschien zelfs te veel. te eerlijk, te begripvol, te veel wat mensen willen dat ik ben. en soms zelf dan – is dat niet alles. want er valt zoveel moois te beleven, dat ik ook niet weet of ik kan kiezen.

ik was 24 toen ik mij realiseerde dat wijsheid niet met de jaren komt. ik moest de wijsheid zelf uitvinden. ik vond haar door te praten. door te vragen. door simpelweg te zeggen wat ik niet wist. door te schrijven. mijn emoties verpakt in beeldspraak. de twijfels geromantiseerd omdat ze niet zouden weggaan. ik legde alle kaarten open op tafel. ik wist zeker dat ik niets zeker wist.

soms wilde ik dat het gemakkelijk was om de woorden uit te spreken en dat het dan oplucht. toch bijt ik zachtjes op mijn wang. trek ik voor de achtste keer vandaag mijn armband recht. keer ik terug in mijzelf. ik ben radeloos zonder de woorden die mij bijstaan. de stilte lijkt eeuwig te duren en ik wil zo graag opkijken. ik wil opstaan vanuit de stilte. ik wil groter zijn dan hem. zijn handen verdringen met mijn stem.

in juni is het donker nooit duister. ik wil vergeten dat morgen bestaat als alle zomeravonden zo zijn. je hand tegen mijn huid. je fiets aan de zijkant van de weg. onze stemmen in de stilte. ik denk dat alles bij elkaar zou passen, en toch kijken we elkaar aan en schudden we ons hoofd. want wat vertrouwd is kan je het beste bewaren. zodat we nog hetzelfde zijn als de zomer eindigt. dat ik nog steeds mijn hoofd op jouw schouder kan leggen en ik veilig thuis kom.

you are good to me and it scares me. because I know myself and people that are good deserve strawberries from the market and ‘take cares’ and a hand to hold and I will make an effort you might not return the favor.

I’m moving out of my student home. My room of the past four years. A place of new beginnings and sudden endings. Never alone and never the same thing twice. Of music, noise and laughter. I’ve spent winters inside and summers outside. Rain and sunsets on the same balcony. The wildest moments. The sweetest memories. Nothing that a good talk couldn’t fix. Roommates, friends and lovers at the same time. And inevitably having to let go. I’ve grown in and out of this space. I’m older – and only a little bit wiser, but it’s time for a new adventure.

het is donkergrijs en ik kijk niet omhoog. zolang ik het onzekere niet zie zal het ook niet tegenzitten. het zal gaan stormen en ik zal weggaan en beiden zitten mij dwars. ik probeer door te gaan maar ook de wind werkt tegen. dus ik trap door – blijf stug volhouden. het zal stortregenen. de warmte weggevaagd. de herinneringen sterker dan ooit. het betrekt en klem mij vast aan de dingen die ik zeker weet.