Author: Josephine

I learned to love myself first. I learned to warm my hands by the fireplace. I learned who I was in the silence, my thoughts and I, we’re friends now. I learned how to feel enough, to move forwards in crowds, to get myself home every day. I learned to love myself, but that was never the issue.

I had to learn that people would wait for me. I had to learn how to be vulnerable, how to be soft. I had to learn that love would always be many things, exiting, difficult, wonderful and delicate. That loving is also leaving and it shouldn’t scare me. I will always have me, so hold me closer.

de ramen staan open en ik knoop mijn overhemd dicht. de lucht is koel en helderblauw. november begon zonder aankondiging. ik zie wel dat de bladeren verkleuren, maar ze zijn er nog. zolang de zon tussen de bladeren door schijnt is er niets aan de hand. 

en zijn zoveel antwoorden op de vraag waarom ik ging. mijn favoriet is dat de zomer hier nooit eindigt. want in het zuiden word je niet terug naar binnen geroepen. mogen we buitenspelen alsof we nooit een dag ouder zijn geworden. november kwam en ik sla een arm om haar heen. de straten vol met geluk.

I wanted to write to you how I felt. That my hands trembled when I told you ‘no more’. I reminded myself that I deserved better. I listened to the songs that made my eyes tear up until they didn’t. I allowed it to fade. I built a home within myself again, and realized I didn’t long for it to change anymore. I grew out of wanting you to desire me. It took me 26 days until it no longer hurt.

People come and they go. I wanted to write to you how I felt – wanting you stay.

en ik weet dat mijn vader uiteindelijk gelijk krijgt. de straatlantaarns te zwak en straten te leeg. ik zal een keer naar huis moeten. zo vaak gelogen dat er iemand meefietste.

alleen maar niet breekbaar. het kan niet tegenvallen zonder ooit vertrouwen te hebben. dus vertrouw ik het donker om mij veilig naar huis te leiden.

ik sluit af en draai de deur dicht. het was mooi en het is mooi geweest. ik zal ook wel weer terugkomen – maar dat zal niet meer hetzelfde zijn. ik wil niets anders herkennen dan mijn reflectie. weten dat ik er nog ben en haar opnieuw mag uitvinden. ik wil weer groter dromen. er is goud aan t einde van de regenboog dus wil ik gaan. er zijn nog zoveel dingen om verliefd op te worden. nieuwe plaatsen en puzzelstukjes. ik wil niks alledaags en niets vertrouwd. laat mijn bubbel barsten. vandaag kan alles weer.

voor de derde keer dit jaar vouw ik de verhuisdozen dicht. met blauwe stift schrijf ik ‘belangrijke dingen’ en ik laat het achter. maar de mensen; ik nodig ze uit en ik ga langs. ik houd ze vast, zij laten niet los. ik lach en zij lachen terug. alles nog een een laatste keer. bewust en afgewogen. lief en geliefd. kies ik er voor om te gaan maar niet ver genoeg ze uit het zicht te verliezen.

ik wacht voor het oranje stoplicht. de herfstbladeren in de gracht. mijn bestemming bekend maar nog altijd op zoek. soms gehaast want ik zal gaan. ik ben zo moe van het wakker liggen dat ik weer slaap. de akkoorden van mijn favoriete nummer schrijf ik op mijn hand. ik wil niet vergeten hoe het klonk. een prachtig tussenstation. zo dankbaar. bewonderend in ieder laatste moment tot het licht verspringt.