ik ben vergeten of je naar mij zwaaide.

ik ben vergeten of je naar mij zwaaide. ik weet dat de zon hoog stond en dat er woorden gezegd moesten worden. ik herinner mij het tafeltje bij het raam. twee rietjes draaiend in het glas tot de eerlijkheid kwam bovendrijven. iemand moest het kortste lootje trekken.

ik wist niet zeker wie ik was. toch was ik het liefst minder snel gebroken. ik slaap met mijn gordijnen open en wacht tot het weer licht wordt. probeer mijn teleurstelling te verbergen maar ik draag mijn hart in mijn hand. je zal uiteindelijk vervagen maar ze zien aan mij dat ik tijd nodig heb.

ik zal vinden waar ik dit een plek kan geven. niet steeds opnieuw terugkomen. ik zal de houten stoeltjes aanschuiven. mij niets meer afvragen en accepteren dat de zon onderging en wij niet meer bestonden. ik zal weer leren dromen en terug naar huis komen. ik zal je uitzwaaien.