Author: Josephine

Mijn handen niet groot genoeg, niet goed genoeg, ik sta nog altijd een stap achter, ze wankelt en ik kan de twijfel niet opvangen.

En ik kan alleen maar kijken hoe zij de hoop verliest, – de wanhoop verblind de mogelijkheid.

At this very moment, loving you is the easiest thing to do in life.

It blooms whilst the thunder cracks the sky apart.

‘Wil je voor haar door het vuur lopen?’

‘Nee, eigenlijk niet’

‘Waarom ga je er dan mee door?’

‘

Alle deuren zijn dicht. Gesloten van daar waar het lampje van de nooduitgang brand. Mijn koffieapparaat lijkt elke ochtend meer geluid te maken. De verwarmingsbuizen gloeien zacht en buiten is de wind gaan liggen. De voordeur is nog op slot, ik ben de eerste die zich waagt aan een nieuwe dag. Soms blijft de onschuld wat langer hangen en blijkt de wereld zo zacht als de schermer. We ontwaken en bewaken de wereld waarover we droomden.

Daar waar alle tulpenbollen in het voorjaar uitbloeien, – daar tocht het onraad door de kieren.

Daar waar alle fotolijsten recht hangen, – zijn de verhoudingen scheef.

De barsten in een nieuwbouw huis liggen altijd verborgen onder lagen van kasjmier.

We wachten tot de we de week mogen breken, zodat wij dat zelf niet meer hoeven te doen.

Maar we voorspellen dat deze zomer de wind weer gaat liggen, en dat het onraad niet langer door de kieren kruipt.

‘Maar hoe zit het nu tussen jullie?’

– ‘Het zit goed, en dat is eigenlijk het enige wat telt. Ik ben al jaren uit de hokjes gestapt, daar past de liefde niet in.

Dit is ons avontuur.’

een nieuw begin – voor de derde keer

laten we het onkruid weer
de tegels uit elkaar trekken
of weten we in welke maand
je moet beginnen met snoeien
voordat alles weer boven je
hoofd uitgroeit – voordat
de eksters de vruchtbaarheid
uit het nest roven en we
weer met lege handen in de
tuin staan te kijken hoe
we de controle verliezen