Author: Josephine

I don’t know how to deal with regret, but I know how to write, to speak. We are messy but I think we are truthful. It’s dark and you think you want me gone. Your admiration makes me superficial, but I’m no second best. Come put your heart on the line and we’ll find an answer. Deceive me and I’ll fall for it.

08/09

ik liep met mijn hoofd in de wolken – maar nu sta ik twijfelachtig stil. was ik naïef of zat ongeluk in mijn hoek verscholen?

de straten glinsteren in de regen en ik ben gestopt met zoeken naar een weerwoord. ik verdiende beter en ik gooide geen zes.

mijn regenjas druipt naast de deur. er zal een nieuwe dag komen en ik zal gaan. boven de wolken uitstijgen, ver weg van vergeten zijn.

er staat een vaas met valse hoop op tafel met een nieuwe bos bloemen. ik verwelk met de gedachte dat ze mooi waren maar niemand zich aan zijn woorden hield. het is lastig een kleur te kiezen maar het is niet lastig om voorzichtig te zijn met dat wat breekbaar is.

een tussenjas in september. tussen komen en gaan. ontmoeten en loslaten. het eerste zonlicht valt door het badkamerraam. ik haal adem. de dauw op het gras verraadt dat we dit seizoen moeten gaan inwisselen maar ik hoor niets van je. ik wacht met mijn handen in mijn zakken. zwijgen is goud en ik ben ook gelukkig in de stilte. 

en soms ben ik al 24. fiets ik met de menigte naar het station. heb ik levens geleefd. dingen achtergelaten. vind ik een weg. leer ik hoe ik moet leven met mijzelf.

maar vaak ben ik pas 24. fiets ik liever door de nacht. wil ik leven tot het uiterste. zoek ik de verbinding op. leer ik dat ik kan dansen en mooi kan zijn. vind ik geluk omdat de muziek nooit ophoud.

en ik vrees voor de dag dat ik dat (weer) verlies. dat ik alweer ouder ben. niet meer jonger ben. niet meer kan verdwalen in de nacht. dat ik geleerd moet hebben hoe te leven. de twijfels niet meer weg kan dansen.

tot die tijd richt ik mijn armen in de lucht. word ik omvangen door de mensen. kleurlicht om mij heen. ben ik vol van geluk. leren we leven op het ritme. zal ons plezier nooit te oud worden. het leven nooit gedempt maar op vol volume.

it’s 22:22 and I put away my phone and wish for nothing. for an ordinary day. for the season not to change. for a good night of sleep. for everything to be normal. no sprinkles, just plain. for there to be no news, no delays, nothing that could change. for there to be no needs, no desires or dreams. just to be here, by myself and that being enough.

ik ben vergeten of je naar mij zwaaide. ik weet dat de zon hoog stond en dat er woorden gezegd moesten worden. ik herinner mij het tafeltje bij het raam. twee rietjes draaiend in het glas tot de eerlijkheid kwam bovendrijven. iemand moest het kortste lootje trekken.

ik wist niet zeker wie ik was. toch was ik het liefst minder snel gebroken. ik slaap met mijn gordijnen open en wacht tot het weer licht wordt. probeer mijn teleurstelling te verbergen maar ik draag mijn hart in mijn hand. je zal uiteindelijk vervagen maar ze zien aan mij dat ik tijd nodig heb.

ik zal vinden waar ik dit een plek kan geven. niet steeds opnieuw terugkomen. ik zal de houten stoeltjes aanschuiven. mij niets meer afvragen en accepteren dat de zon onderging en wij niet meer bestonden. ik zal weer leren dromen en terug naar huis komen. ik zal je uitzwaaien.