Author: Josephine

One day we will look at each other and it will all make sense.

en je dacht dat je alles had
en je dacht dat je alles had
en je dacht dat je alles had

en dan valt het uiteen
hoe wil je nog verder
als je al op de volle
honderd procent het leven
hebt gevierd?

als je dit al eens
hebt gedaan en je wilt
er nog meer van
de high is
verslavend

kunnen we nog meer
rekken en eruit trekken
en schrapen van de bodem
is het vertrouwen nog te
helen of is de confetti
al opgeruimd?

valt er nog meer feest
te vieren – nog principes
te laten varen

nog meer slingers uit
de kast maar iedereen
is al naar huis.

ik wil morgen nog niet in de ogen kijken
ik hoef hem nog even niet te zien

soms werd ik gek als je ging
wilde vasthouden en eigenlijk
niet meer laten gaan ik wilde niet
dat je ging.

ik zwaaide mijn handen tot
ze van mijn polsen draaide

ik draaide de sloten uit
deur zodat die nooit meer
dicht kon gaan.

nu ga ik zelf en ik dacht nog
een keuze te maken maar ik wist
het moest soms losser zijn om
weer te kunnen ademen en
adem te benemen

de dag lijkt steeds leuker
omdat de dipjes dieper zakken
en katers zwaarder vallen

de cassiere kijkt vertwijfelt
naar de glimmende feestmuntjes
die ik in mijn hand houdt

ik wil niet loslaten en zij ze
niet aannemen dus ik keer terug
zonder een vruchtensapje

de modder brokkelt van mijn schoenen
en het is weer maandag.
het weekend voorbij gevlogen maar

we hielden van de vrijheid

The stars are beautiful tonight and I wish you could see them.

het is vijf dagen tropisch warm
en om acht uur savonds breken de wolken
de donder galmt tussen de huizen in de stad
twee jongens hangen uit het raam terwijl
een meisje in een zomers jurkje over de lege straten rent
alles staat even stil en men schuilt onder terrasluifels
het licht is zacht door de beregende ramen en
de regen was weer prachtig