– Josephine
soms werd ik gek als je ging
wilde vasthouden en eigenlijk
niet meer laten gaan ik wilde niet
dat je ging.
ik zwaaide mijn handen tot
ze van mijn polsen draaide
ik draaide de sloten uit
deur zodat die nooit meer
dicht kon gaan.
nu ga ik zelf en ik dacht nog
een keuze te maken maar ik wist
het moest soms losser zijn om
weer te kunnen ademen en
adem te benemen
de dag lijkt steeds leuker
omdat de dipjes dieper zakken
en katers zwaarder vallen
de cassiere kijkt vertwijfelt
naar de glimmende feestmuntjes
die ik in mijn hand houdt
ik wil niet loslaten en zij ze
niet aannemen dus ik keer terug
zonder een vruchtensapje
de modder brokkelt van mijn schoenen
en het is weer maandag.
het weekend voorbij gevlogen maar
we hielden van de vrijheid
The stars are beautiful tonight and I wish you could see them.
het is vijf dagen tropisch warm
en om acht uur savonds breken de wolken
de donder galmt tussen de huizen in de stad
twee jongens hangen uit het raam terwijl
een meisje in een zomers jurkje over de lege straten rent
alles staat even stil en men schuilt onder terrasluifels
het licht is zacht door de beregende ramen en
de regen was weer prachtig
let me be here
I can take care of myself
I can roam through the streets
that don’t look familiar to me
the days pass by.
the extraordinary is getting normal.
life is easy. life is as it is supposed to be.
I find rest in the calmth of the waves, the wind in my hair.
passing streets as if I’ve always lived here.
I don’t have to run, I can take my time.
I doesn’t have to be perfect as long as you think it is enough.
It was worth the wait.
God, life was so fucking easy.
And we will look back, thinking those were the good old days.
And we will do it again and again and again.
