Author: Josephine

We changed,
we knew it would happen, and we knew it was irreversible,
that is why we feared them.

wat als we nog één keer terug gaan? dan doen we weer net alsof we niet wisten dat we breekbaar waren.

denken we niet na over de woorden die we zeggen en vertel ik je nog een keer mijn geheimen. je zegt me dat het goed komt en voel me veilig. mijn arm in jouw arm verstrengeld. we lopen samen tot we vergeten zijn waarvan we wegliepen. ik luister naar je verhalen. de zon zakte zo langzaam. we dachten dat we onsterfelijk waren. we lachen.

wat als we nog één keer terug gaan? dan zeg je dat het goed komt en dan geloof ik je.

Am I fooling myself, or am I the fool?

Ik vind de liefde zo mooi, maar ze past momenteel niet bij me.

De liefde staat in de gang te wachten met haar schoenen aan, de sleutels hoor ik vanaf hier rinkelen. Ik zeg dat ik bijna klaar ben maar liegen staat niet in mijn top 3 competenties. Mijn haar druppelt nog, de grijze laminaatvloer wordt glad maar ik ben niet bang om te vallen. Want zolang ik hier blijf maakt het niet uit, mag ik vallen en zachtjes op mijn blauwe plekken duwen om iets te voelen. Hier mag ik diagonaal in mijn grote bed liggen terwijl ik luister hoe ze met haar sleutels rinkelt en weer gaat zitten wachten op het krukje naast de voordeur.

Op de deurmat staat ‘welkom’, we veranderen allemaal wel eens van gedachten.

de foto’s van de zon die ondergaat in de bomenrij van het park naast mijn huis. de dagen waarvan we wilde dat ze eindeloos waren. de luide nachten en de stille ochtenden. de deur uit gaan, weer thuiskomen, gaan, weer je weg terug vinden. het voorjaar in quarantaine. het inslaan van bierkratten omdat we toch nergens heen kunnen. het leren waarderen van de muren om je heen. door de stad wandelen en de tijd nemen. tijd hebben. langzaam weer naar buiten gaan. weer opstarten. afscheid nemen van de vorige tijd. leren verder te gaan en verder te durven kijken. stappen zetten. terugkijken en niet jezelf daarin verliezen, maar glimlachen.

Ik was zo vaak aan het vluchten, maar bij jou voelde het als thuis komen.

– en soms dan is het donker en probeer ik mijn weg te vinden en dan denk ik aan hoe het voelde en dan verlang ik daar naar terug.

maar er staat nog maar één boek in de kast, ik durf de drempel niet over, dus ik blijf vluchten en vind alleen gelijkenis in het ochtendlicht om half zeven.

‘it’s July and I have hope in who I’m becoming’

.. now I know it’s not July, but you should have hope in who you are becoming. It’s not saying that you have changed yet, but that you will. Please hold on to that, okay?