Author: Josephine

ik ben niet alleen hier – hoef niet alleen te zijn. want sommigen zijn wat anders, net niet binnen de lijntjes, wachten liever tot de volgende trein komt. nemen meer tijd, wachten tot de zon laag staat, maken ruimte voor de anderen.

ik ben niet hier – hoef niet altijd aanwezig te zijn. soms mag ik wachten op de stoeprand, wil dat iemand mij ophaalt, kan de kleuren niet herkennen, soms verdwaald op plekken die vertrouwd moesten voelen.

ik ben niet alleen – hoef niet alles zelf te dragen. neem ook een hengsel, vouw je zorgen tot een vliegtuig, de volgende halte voelt als thuis, de klok haalt zichzelf weer in.

ik ben niet alleen – zeg me, ik ben niet mij (mijn zorgen) – even geduld aub.

ik mis de manier waarop je me liefhad. hoe je me vasthield, me aanraakte, me naar je toe trok. hoe je naar me zocht, me wilde vinden, me vroeg om te blijven. ik mis je warmte, de spanning, hoe we elkaar aankeken, niet wegkeken. hoe we samensmolten, de vonken. ik mis vol overgave met elkaar zijn.

ik mis hoe je me liefhad – hoe je me liefhad. ik mis hoe lief je was.

een jaar verder, ik weet nog hoe we puzzels kochten en podcasts deelden om elkaar door de plotse verveling heen te slepen. we wisten bijna niets, kochten supermarkten leeg en de straten waren ongekend stil.

een jaar verder, ondanks ik nog altijd van hetzelfde uitzicht geniet, zijn veel dingen onomkeerbaar veranderd. leven ging gewoon verder, ondanks we dat vaak niet wilde, niet zoals verwacht.

een relatie verder, veel liefdes verder, nieuwe vrienden gemaakt, fijne collega’s en huisgenoten in mijn bubbel.

een studie verder, online minor gevolgd, een afstudeerstage in amsterdam, wekenlang doorwerken, diploma gehaald en een baan gekregen.

een jaar verder, mezelf opnieuw uitgevonden, opnieuw therapie, ontelbare angsten, slapeloze nachten, veel praten, veel schreeuwen, veel geluk vinden in de kleine dingen en weer in mijn kracht staan.

een jaar, onverwachts en uniek, veel zon en het beste ervan maken. veel strijd maar wel overwonnen.

lockdown, gefeli.

hij wacht wel even – zij maakt tijd.

wanneer ik reik zijn er handen die mijn opvangen. ik hoef alleen maar te vragen -ookal was dat vaak het probleem. vind de woorden voor de vragen en de antwoorden in overvloed.

mijn cirkel zo klein, fragiel maar lastig te breken. hoef niet alleen te zijn -niet alles zelf op te lossen. laat de deur open staan ik heb weer plekken om heen te gaan.

ik mag weer zijn. ik ben (weg) ik vind mezelf (maar jij ook). hij, zij, ik – we verbinden

(to be continued)

bijwoord: naar voren, voorwaarts

De enige reden dat ik terugkijk, is omdat ik Vooruit niet kan vinden. Straks zijn alle herinneringen vervaagt, alle verhalen al verteld, het jaar alweer verstreken. 

Vooruit, ik heb je nodig

Ik zoek haar op de dagen dat het licht is en hoop dat ze om de hoek wacht. Vooruit en ik helpen elkaar, zodat ik durf mijn ogen te sluiten, ik door het licht enkel roze en oranje zie en dat dat niets uitmaakt. 

Zodat de wereld om mij heen even oplost, er geen maatregelen zijn, geen twijfels meer, niet meer hoeven kiezen en keuzes niet meer belangrijk, we alles kapot kunnen relativeren en zorgeloos bestaan.

Vooruit, laat je zien, waai mijn haar door de war, plan een dagje vrij in, klap de terrastafels uit en haal de doeken van de kunstwerken.

Vooruit, ik mis je. 

en straks begint de lente weer en dan ga ik eindelijk loslaten. zie jouw reflectie niet meer in het water – onze voetstappen onherkenbaar.

ik knijp mijn handen dicht, verdring de gedachte dat ik wil dat je me vasthoud.

vervaag. vervaag. vervaag tot we oplossen in de diepte.

de zon zal ook wel weer gaan schijnen en voor we het weten is het weer juni fietsen we met een spijkerjas over het stuur door de stad knijpen we ons ogen samen tegen de glinstering in het water halen we frambozenijs bij dat ene tentje in die wijk waar we vroeger ook kwamen zitten we op kleedjes in het park de zonsondergang steeds later steeds mooier krijgen de dagen weer kleur en vinden we vrede zonder daar moeite voor te doen.